Mozart’s Sinfonia Concertante


Wolfgang Amadeus Mozart: Sinfonia concertante voor viool, altviool en orkest in Es, KV 364. Wat is Schoonheid? In ieder geval niet iets dat meetbaar is. En of de duivel er mee speelt leven we anno 2021 meer dan ooitin een maatschappij waarin dat meet- en kwantificeerbare bij uitstek tot alleenzaligmakend is verklaard.

Hoewel de meester slechts 35 jaar oud werd zegt dat in dit geval niets, want het leeuwendeel van zijn klinkende nalatenschap bezit een vergeestelijking en bezonkenheid waarbij nagenoeg alle componisten het nakijken hebben. Dit alles gevat in een ultiem veelkleurig muzikaal vocabulaire, waardoor men op diens muziek nooit raakt uitgeluisterd.


De in 1779 voltooide Sinfonia Concertante is hierop geen uitzondering, integendeel! Wat Mozart hier
aan een rijkdom van invallen en emoties ten toon spreidt grenst aan het ongelooflijke. Opmerkelijk daarbij is dat niet alleen de rol van de solisten, maar ook die van het orkest van
substantieel gewicht is en dat onverschillig welk virtuoos vlagvertoon ten enenmale door afwezigheid schittert In het afsluitende Presto-rondo is het woord aan een aanstekelijk werkende bravoure.

Ook al zou
Mozart geen Mozart zijn als hij ook hier zijn luisterschare niet keer op keer zou verrassen door aparte wendingen binnen een totaal dat door een en al vrolijkheid wordt geschraagd. Of, zoals deschrijver Hermann Hesse, die zielsveel van dit stuk hield, hettreffend verwoordde: “door een lach zonder object, een lach alleen omwille van de vrolijkheid zelve”